Zeefdruk (ook wel seriegrafie of in het Engels, silkscreen genoemd) is een druktechniek die gebruikt wordt voor vele grafische doeleinden. De oorsprong van de zeefdruk techniek is begonnen bij de Japanners Yuzensai Miyasaki (1654-1736) en Zisukeo Hirose (1822-1890), zij kunnen wel beschouwd worden als de uitvinders van de sjabloondruktechniek. Het eerste patent op de zeefdruktechniek werd op 11 juli 1907 verleend aan Samuel Simon uit Manchester (Verenigd Koninkrijk). Zeefdruk kan wel gezien worden als de opvolger van de steendruk (lithografie). Zeefdruk is een oude druktechniek, er wordt gewerkt met een stuk gaas van polyester, zijde of staal wat over een raamwerk gespannen wordt. Door belichting ontstaan er doorlaatbare en ondoorlaatbare vlakken die de inkt er al dan niet doorlaat. De gewenste kleur legt men op de zeef en drukt die kleur met een rakel door de zeef heen op het materiaal. Dit proces kan herhaald worden met verschillende kleuren en vormen, die naast elkaar of over elkaar worden gedrukt. Omdat er weinig kracht voor nodig is om de inkt door de zeef op het materiaal te drukken, kan de inkt in een mooie volle laag worden opgebracht (zeker als gebruik wordt gemaakt van een grof zeef). Zeefdrukinkt is goed dekkend, dit maakt drukken mogelijk op donkere materialen, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld vlakdruk, waar altijd met transparante inkten gewerkt worden. Zeefdruk wordt niet alleen gebruikt voor reclame doeleinden zoals (nylon)kleding, karton of bolle voorwerpen, maar ook voor verschillende manieren van kunstuitingen. In de tweede helft van de vorige eeuw werd de zeefdruktechniek door vele kunstenaars toegepast.
